copyright alle foto's op deze pagina: Sylvie van den Bossche |
Sylvie in het Koalaziekenhuis |
|
Zaterdag 25 december Wat een verschrikkelijke nacht achter de rug. Port Macquarie heeft een helse donder-en bliksemstorm doorstaan. De regen maakte een enorm lawaai op mijn cabin maar dat was eigenlijk het minste. De donderknallen en bliksemschichten waren overvloedig aanwezig. Hopelijk moet ik dat niet te dikwijls meer meemaken want ik ben daar niet zot van, integendeel. Ik ben dan maar met kleine oogjes vertrokken naar het ziekenhuis waar de schatjes mij al zaten op te wachten! Wel niet alleen mij natuurlijk.
Er waren al heel wat vrijwilligers bezig. De meesten waren wat vroeger toegekomen omdat het Kerstmis is en dan kunnen ze vroeger naar huis. Kempsey Carolina's yard was mijn eerste karwei. Alles ging heel vlot vooruit want we moesten niet wachten op de leaf collecter. Gisteren werd er genoeg geleverd voor vandaag en morgen dus konden we onmiddellijk de kokers van verse bladeren voorzien. Na Carolina was Tractive Golfer aan de beurt. Zijn yard was al in orde gebracht en ik moest hem enkel nog zijn melkje geven. Vandaag zat er toch al meer leven in dan gisteren. Gisteren zal hij het lastig gehad hebben door het warme weer en nu was het nog vroeg op de dag. In geen tijd had hij alles opgegeten. Flinke jongen. Na dit werkje moest ik op 'zoek' gaan naar een andere job. Iedereen was bezig met of een yard in orde te brengen of een koala te voederen en er bleef niets meer over voor mij. Ik ben dan beginnen vegen voor het ziekenhuis. Van zodra er met eucalyptusbladeren gesleurd wordt, en geloof me de takken zijn tamelijk zwaar en onhandig, vind je overal een spoor van ze. Iets na 9 waren we al klaar met alles dat moest gedaan worden. We hebben dan op het gemak ons kopje thee of koffie opgedronken. Natuurlijk was er terug wat cake en ook een ganse doos met vers fruit! Yummy. Het fruit bleef in de ijskast liggen voor de namiddag shift en als er nog iets over was mocht ik het meenemen naar huis. Normaal gezien maak ik dat ik voor een namiddagshift rond half 3 in het ziekenhuis ben. Er is altijd wel iets te doen. Maar door de kalmte van de laatste dagen ben ik vandaag wat later vertrokken zodat ik pas rond 3 uur voor toegekomen ben. Bonnie Fire en Cloud zaten zoals gewoonlijk weer op hun Gunyah en Perch Miracle hoog in een boom. Cloud was superlief. Van zodra ik bij haar kwam, mocht ik haar aaien en precies zoals een kat draait ze dan haar hoofdje. Hier kan ik niet genoeg van krijgen. We waren maar met ons gedrieën deze namiddag en 7 koala's te voederen. En we hebben echt op ons gemakje gewerkt met af en toe een babbel ertussen en gezellig in de yards gestaan bij onze jongens en meisjes. Zoals gewoonlijk, wel het is toch een gewoonte aan het worden, was Mariah Huxley mijn eerste koala. Hij lag weer met zijn hoofd in de vork van zijn boom, precies of hij wou zeggen: laat me nu toch eens liggen. Maar van zodra ik hem even aanraak, dan met het spuitje tik tegen het kommetje met melk, haalt hij zijn kopje van tussen de vork en begint hij lustig te eten. Ik vind dat hij er al is op vooruit gegaan. Hij eet precies al vlugger dan in het begin. Natuurlijk kan dit ook zijn omdat ik het al beter gewoon ben van hem te voederen. Hij neemt nog steeds zijn pauzes en dan moet ik hem er aan herinneren dat ik er nog sta met meer melk en dan doet hij op zijn gemak weer verder. Nadien nog even zijn bladeren bijgewaterd zodat hij er weer tegen kan voor de nacht. Er waren genoeg koala's waar ik kon uit kiezen maar natuurlijk koos ik voor.... mijn liefste Bonnie! Perch Miracle was ondertussen ook naar beneden geklommen en kreeg dus ook haar portie. Ze zag er niet zo goed uit. Hopelijk heeft ze niets overgehouden van haar ontsnappingspoging. Haar ogen waren wat aan het wateren en ze liep heel onrustig.
Bonnie Fire zat weer op de hoogste Gunyah zodat ik mij terug op een stoeltje moest stellen. Ik heb haar moeten wakker maken want ze reageerde niet. Maar van zodra ze wist waarom ik er was, wist ze wat te doen. Deze meid is een heel nette eter. De melk blijft in haar mond zitten zonder dat ze iets (of toch heel weinig) morst. Een groot verschil met sommige anderen. Mijn derde koala van de middag was Kempsey Carolina. Ja en deze meid blijft mij keer op keer verbazen door haar blindheid. Van zodra ik in de buurt kom, weet ze dat er iemand is. Ik laat haar eerst even aan mijn hand ruiken, dan tik ik op het melkkannetje en dan weet ze wat haar te doen staat. Natuurlijk ruikt ze de melk vlugger dan mijn hand en weet ze wel wat ik kom doen. Zonder problemen heeft ze alles opgedronken. Daarna heb ik alle kannetjes en spuitjes uitgewassen. Terwijl ik daarmee bezig was, vielen mijn ogen op enkele glazen potjes die bovenaan op het rek stonden. Er stond overal iets opgeschreven en er zat iets in. Het waren baby koala's op sterk water! In één er van zat een volledig gevormde en behaarde joey van ongeveer 10cm. Opgekruld zoals je vele koala's ziet zitten. Tijdens de bosbranden van 2002 moet hij van zijn moeders rug gevallen zijn, recht in een kleine plas water. Hij was te zwak om er zelf te kruipen en hij is zo verdronken. Luguber eigenlijk. Daarnaast zat nog een kleinere joey en dan nog eentje die nog niet eens behaard was, net een skeletje eigenlijk. Zijn, of haar moeder hebben ze moeten laten inslapen en het jong was nog te klein om met de hand op te voeden. Vandaar dat ze het ook hebben laten inslapen. Er stond nog een glas met daarop geschreven..... spider. Ik ben de naam al vergeten maar kan gerust zeggen dat ik er niet naar gekeken heb. Dit om zeker te zijn dat ik een goede nachtrust zal hebben. Opeens riep Tracey dat Triple M op het dak van zijn Gunyah zat! Hoe hij daar opgekomen was, was ons een raadsel maar het leverde enkele leuke kiekjes op.
Na de fotosessie bleef hij nogal ongerust over en weer lopen. Toen ik terug in zijn yard kwam en dichterbij ging, liep hij steeds tot aan de rand van het dak, stapte hij in de goot (maar die kon hem niet houden) dus moest hij snel weer een poot achteruit zetten. Het leek alsof hij niet meer naar beneden kon. Kan ik eigenlijk wel inkomen want hoeveel katten hebben er al niet vast gezeten in een boom. Ze weten altijd wel een manier te vinden om ergens op of in te klimmen maar er weer uitgeraken is natuurlijk een ander verhaal. Ik heb er dan Kathy, onze team leader bijgeroepen en gevraagd wat ik kon of mocht doen. Ik kon er hem wel afhalen als ik op het stoeltje stond maar ik heb er geen idee van hoe ik een koala moet vastnemen zonder hem en mij schade aan te brengen. Een koala pak je niet op gelijk welke manier beet. Ik heb dat wel al gezien maar nooit van dichtbij. Ik stelde voor om een dikke balk te gaan zoeken en die dwars tegen het dak te zetten zodat hij naar beneden kon klimmen. Maar ja, waar vind je die zo maar. Opeens vielen mijn ogen terug op het stoeltje. Onze vriend kwam toch steeds tot aan de rand dus nam ik de stoel en hield die in de lucht tot tegen het dak zodat hij mooi kon overstappen. Natuurlijk was ik bang om hem te laten vallen dus vroeg ik of iemand ook de andere twee poten van het stoeltje kon vast houden. En ja hoor! Gelukt. Triple M stapte mooi van op het dak, de stoel op en dan konden we het stoeltje gewoon laten zakken. Mijn eerste reddingsactie :-) Op zulke momenten is natuurlijk geen fototoestel aanwezig. Kathy zei zelf nog dat het een mooie foto zou geweest zijn. Triple M zijn neus kwam tot aan de mijne toen we hem naar beneden droegen. Het was inderdaad fantastisch om hem zo dicht bij mij te hebben. Het zijn niet alleen de foto's die tellen. De herinneringen zijn even belangrijk! Nadat hij weer beneden was, zette hij zich zoals gewoonlijk op zijn achterste net als een kleuter. Jaja, deze jongen zal nog lang in mijn herinneringen blijven hangen! En zo heeft elke koala wel iets dat ik bij mij zal hebben voor altijd. Na de reddingsactie waren we alledrie klaar om naar huis te gaan tot Tracey opeens opmerkte dat de spaarpotten nog buiten hingen. Normaal gezien haalt de persoon die de winkel uitbaat die op. Vandaag was die gesloten dus ook niemand aanwezig. Niemand wist waar we de sleutels hiervan konden vinden. Ja, zelf in ziekenhuis moet alles op met slot worden vastgemaakt! Uiteindelijk, na het plegen van enkele telefoontjes, wisten we de sleutels te vinden en konden we alles binnenzetten. Weer een fantastische dag in het ziekenhuis achter de rug! Kon ik dit maar 24/7 doen. |
