copyright alle foto's op deze pagina: Sylvie van den Bossche |
Sylvie in het Koalaziekenhuis |
|
Zondag 26 december Ik was veel te vroeg aangekomen in het ziekenhuis deze namiddag. Ik was eerst even downtown gegaan en was vroeger terug dan verwacht. Ik was er zelf voor onze teamleader Joyce er was. We waren in totaal met 5 personen en we moesten maar 6 koala's eten geven. De rest zat of in hun boom, wat het geval was met Bonnie Fire en Perch Miracle, of ze kregen geen eten. Ik ben dan eerst de was gaan afhalen. Das een dagelijkse karwei aan het worden. Iedere keer hoop ik dat er nooit een spin zal uitvallen terwijl ik bezig ben. Brr, dan zal je mij pas horen roepen! Joyce wist te zeggen dat onze Perch Miracle opnieuw ontsnapt was! Deze meid slaagt er de laatste dagen in om constant weg te lopen. Zij zit hier nochtans al enkele jaren en nu begint ze dit te doen. Sommigen spreken er over dat ze zal vrijgelaten worden maar anderen zeggen dan weer dat dit nooit zal gebeuren. Ze is ten slotte erg verbrand geweest waardoor haar nagels niet voldoende gegroeid zijn om in het wild voor zichzelf te zorgen; ze is al jaren mensen rondom haar gewoon maar langs de andere kant heeft ze duidelijk de drang om haar eigen gang te gaan. In de yard van onze Triple M was ook iets aangepast. Omdat deze fellow nu regelmatig op zijn dak klimt en er niet altijd zelf afkan, hebben ze een boomstam tegen het dak geplaatst zodat hij nu constant op en af het dak kan. Natuurlijk zat hij deze middag mooi op zijn plaats zonder te bewegen! Mijn eerste koala van de namiddag was Colonial Mystery. Het voederen verloopt niet altijd even vlotjes bij deze jongen. Natuurlijk liet ik de spuit dan nog vallen ook zodat ik een nieuwe moest gaan halen. We mogen NOOIT de spuit gebruiken nadat die de grond heeft geraakt. Dus ik naar binnen om een nieuwe. Daarna verliep alles heel vlot. Hij had wel enorm gemorst en had melk over zijn ganse lichaam. Ik had gedacht dat dit mijn enige werk zou zijn, maar ik mocht ook Triple M zijn medicijn en melk geven. Nou, de grote meneer is zo groot niet wanneer het op medicijnen aankomt. Oh nee. Met veel moeite heb ik het hem toch allemaal kunnen geven maar het duurde heel lang. Van beide koala's heb ik dan ook hun eucalyptusbladeren natgespoten en kokers opnieuw opgevuld. Daarna viel er eigenlijk niet veel meer te doen en mijn taak zat er op. Joyce moest enkel nog wachten tot de winkel gesloten werd en dan kon ze ook vertrekken. Hopelijk heb ik morgen wat meer te doen. Je kunt het verschil goed merken qua drukte in het ziekenhuis. Vorige week 4 sterfgevallen en 3 koala's die terug in het wild werden geplaatst. Dat kan al tellen. Momenteel is er maar 1 van de 5 intensieve verzorgingskamers bezet en zijn er 2 buiten yards vrij. Wel een goed teken natuurlijk. Maar in het ziekenhuis kan dat vlug veranderen. Maandag 27 december Paniek deze morgen! In yard 9 was slechts één bewoonster te vinden: Cloud. De andere dames waren verdwenen. Nu van Perch Miracle hadden we het al verwacht aangezien ze de laatste twee dagen 's morgens verdwenen was, maar Bonnie Fire nu ook. Mijn schatteke was weg. Carol en ik waren voorlopig de enigen die aanwezig waren dus zijn we beginnen zoeken. Miracle hadden we vlug gevonden. Wel, we zagen één koala in een boom net voor de leaf shead dus waren we gerust. Maar Bonnie was niet te vinden. Tot ik nog eens ging kijken naar die bewuste boom. Dat was niet Miracle maar Bonnie. En ja hoor, nadat Carol kwam kijken waren we er allebei van overtuigd dat deze dame Bonnie was. Oef! Maar waar zat Perch Miracle dan? Eerste werk was nu Bonnie naar beneden krijgen.
Ik had nog nooit een reddingsactie gezien dus was dit eigenlijk wel spannend om te zien. Carol haalde aan verlengbare borstel en grote koalazak uit het ziekenhuis. Ze ging met de borstel tot net boven Bonnie's hoofd waardoor ze naar beneden kwam geklommen. Ik moest dan de grote zak openhouden. Maar ja, een koala kan vlug van kant verwisselen dus moest ik de zak rond de boom vasthouden, zodat ik kon meedraaien als zij van route veranderde. Maar onze Bonnie liep recht de zak in! Dat ging heel gemakkelijk. Ze mocht onmiddellijk terug in haar yard geplaatst worden. Ik liet de zak op de grond van haar Gunya liggen zodat ze er op eigen tempo kon uitkruipen. Na even wachten was ze daar, onze expeditie dame. Onmiddellijk liep ze naar een van de dichtstbijzijnde boom en zat ze er snel bovenaan in. De andere vrijwilligers begonnen ook toe te komen dus konden we allemaal op zoek gaan naar Perch Miracle. Ik had de zak nog steeds in mijn handen en liep zo de ganse buitenkant van de omheining af: constant naar boven kijkend om zeker geen stuk te missen. Ja, daar zat een koala, maar spijtig genoeg niet Miracle want deze had een label in het rechteroor (wat wil zeggen dat dit een mannelijke ex-patiënt was). Verdorie. Ondertussen waren er ook al enkele toeristen aangekomen en hadden we hen gevraagd uit te kijken naar een koala die hoog in de bomen kon zitten en die niet één van de yards zat. We konden niet langer alleen maar zoeken want de andere koala's zaten te wachten op hun eten en het opkuisen van hun yard. Ik mocht gelukkig in yard 9 beginnen. Cloudje was zich van geen kwaad bewust en zat zoals altijd geduldig en lief te wachten. Vandaag mochten we de nieuwe (wel oude, herstelde) Gunyah gebruiken. Deze is iets groter dan diegen die ze momenteel gebruikten. Opeens riep een van de toeristen: 'daar zit een koala! Oh nee, hij zit in de yard dus niet diegene waar jullie naar op zoek zijn'. Ik vroeg hem van me de plaats aan te wijzen zodat ik kon gaan kijken, want er zaten al twee koala's in de yard. Een derde was dus een indringer of -ster. Ik ga kijken en tot mijn grote vreugde was het Perch Miracle!!! Wij waren er allemaal van overtuigd dat ze niet in haar yard zat en beschuldigde haar er al van Bonnie op het slechte pad te brengen. De ganse zijd zat zij gewoon, braaf in haar yard. J Iedereen was uiterst tevreden dat ze er wel nog zat. Dit wil wel zeggen dat er nu 2 vaste bewoners zijn die een ontsnappingsroute weten zijn! Aangezien Bonnie en Miracle in hun boom bleven zitten, kreeg enkel Cloud haar ontbijt. We hadden ondertussen ook bezoekers. De 2 toeristen die Miracle 'gevonden' hadden, mochten even tot in de yard komen en ze waren heel blij natuurlijk. Wie zou dat niet zijn. En wat bleek? De jongedame was van België! Jawel, en ze studeert zelf in Gent. Kom dat tegen. Aan de andere kant van de wereld loop je tegen een stadsgenoot (wel ongeveer, want ik woon buiten de stad). Ze was hier samen met haar Australische vriend. Ik heb haar dan het Internet adres gegeven van de Nederlandse site van het ziekenhuis alsook de site van onze australiandream website. Ik heb hen ook op de hoogte gebracht van de adoptiemogelijkheden. Hehe, zij leek enthousiast dus hopelijk komt hier een adoptie uit voort. Ik veronderstel dat dit dan Cloud zal zijn aangezien ze haar van dichtbij hebben gezien en gevoeld. Na dit avontuur mocht ik de yard van Triple M onder handen nemen. Hij had zijn medicatie al gekregen. Hij loopt er weer wat nerveus bij. Een van de vrijwilligers (en opnieuw ben ik haar naam vergeten) wist me te zeggen dat dit een teken van stress is. Hij was de laatste tijd zo actief dat er tamelijk wat van ons in zijn yard zijn geweest om hem te bekijken en tegen hem te praten. We vonden hem allemaal een zalige kerel. Maar dit heeft nu even een neveneffect! Ja, het is en blijft een wild dier dat niet gewoon is om met mensen om te gaan. Ik voel me hier wel een beetje schuldig bij, want ook ik heb van zijn actieve periodes genoten en foto's genomen. Ik niet alleen natuurlijk, maar toch voel ik er mij niet goed bij. Vanaf nu ga ik alleen in zijn yard als ik er echt moet zijn.! Ondertussen was het al na tien uur dus hoogtijd voor een koffie! Toen ik de koffie wou nemen, kwam daar een grote Australische spin van achter de koffiepot! OH MY! Ik heb daar geen koffie klaargemaakt hoor. Ik heb alles tot op de tafel gebracht en daar de koffie en thee uitgeschonken. Ook heb ik de afwas voor één keer aan Vera overgelaten. Dat was schrikken. Aangezien we vandaag de eerste dag van de nieuwe week zijn, moesten we ook een nieuw blad voor elke koala chart maken. Zo kunnen de gegevens van deze week ingevuld worden. Elke ochtend- en namiddagshift wordt er bijgehouden welke koala wat eet, hoe zijn of haar gedrag was. Zo kan alles goed bijgehouden worden en kan er vlug ingegrepen worden wanneer er iets mis is met de koala. Hm, hopelijk zitten morgen de drie meiden mooi in hun yard! Ik ga enkel in de namiddag dus: fingers crossed! Elke dag ga ik nu toch met een ander gevoel gaan kijken. De kans dat Miracle en Bonnie er op een dag niet meer zullen zijn, is dus wel groter geworden. Er wordt gewerkt aan de yard om de ontsnappingsroutes de kop in te drukken maar steeds slagen ze er in deze te doorbreken. Dinsdag 28 december Namiddagshift vandaag. En de vraag van de dag is natuurlijk: wie van de yard 9 meiden zit nog in haar yard?
Ocean Bell zit al enkele dagen in zijn boom en komt zelden of nooit naar beneden en dit terwijl hij gezond genoeg is om losgelaten te worden. Van zodra iemand hem kan nemen, wacht de vrijheid hem op. Aangezien we toch bezig waren om Miracle naar beneden te krijgen, hebben we onze kans gewaagd bij Ocean maar zonder succes! Ook hij was ons veel te vlug af en klom hoger. Twee pogingen mislukt! Er is ook een nieuwe wet bottom patiënt aangekomen: Marie. Het is een schatje. Ik weet dat ik dat dikwijls zeg, maar ze is gewoon prachtig. Ze lijkt heel veel op Bonnie Fire met dat verschil dat ze noga l haar nagels heeft, geen andere brandwonden en dat haar oren groter zijn. Maar een knappe meid is het zeker. Ik ga proberen om foto's van haar te nemen. De komende dagen moet ze goed in de gaten gehouden worden. De laatst binnengebrachte wet bottom gevallen zijn allemaal slecht afgelopen: euthanasie. Hopelijk is ze tijdig binnengebracht zodat we haar kunnen helpen. Ondertussen heb ik ook een was ingestoken. Tijdens de vorige shift hadden ze de was gewoon in de machine laten zitten en had er iemand al vuile was ingegooid. Dus alles opnieuw gedaan. Na lang wachten mocht ik vandaag Kempsey Carolina nog eens voederen. Dat was inderdaad al een hele tijd geleden. Ze weet wat ze wil en heeft alles zonder problemen opgegeten of gedronken. Bonnie Fire was de volgende. Ik heb haar echt moeten wakker maken. Ze zat zo mooi in een bolletje gedraaid, goed beschermd tegen de gure wind! Ze schudde haar hoofdje eens want ze zat precies wel in een diepe slaap. Maar eens ze zag wat ik daar kwam doen, was ze snel wakker. Ze was minder proper dan anders maar nog steeds een schatje! Deze meid blijft voor altijd in mijn hart. Toen ik na de shift nog eens keek naar het aantal vrijwilligers voor morgen, zag ik dat we er voor de namiddagshift met 6 opstonden! Dat is veel te veel eigenlijk. Zeker nu er niet overdreven veel werk te doen is. Het is zonde dat de vaste vrijliggers weinig of geen werk hebben omdat er nu 2 overzeese vrijwilligers bij zijn. Dus heb ik besloten om morgen een dag vrij af te nemen. Shopping! Het is niet zo leuk om in het ziekenhuis te zijn terwijl er niet veel te doen is. Donderdag ben ik weer van de partij. |
