copyright alle foto's op deze pagina: Sylvie van den Bossche |
Sylvie in het Koalaziekenhuis |
|
Zaterdag 8 januari Vandaag mocht ik kiezen welke yard ik wou doen. Ja, dat moeten ze me geen twee keer vragen natuurlijk. Opnieuw yard 9 maar met heel veel plezier natuurlijk. Eerst was Bonnie Fire aan de beurt en daarna Cloud. Sabina was ondertussen Perch Miracle beginnen voederen. De dagelijkse routine van het opruimen van de yard en vervangen van de eucalyptus kon beginnen. De eucalyptus zag er heel goed uit vandaag. Lange takken met vele bladeren er aan. Dit is niet alle dagen zo. Het hangt er vanaf wie ze gaat halen en waar. Toen ik deze morgen binnenkwam zag ik dat Ocean Bell eindelijk naar beneden was gekomen en ze hadden hem in een van de ICU's gestoken zodat hij kon gechipt en gelabeld worden en daarna: de grote vrijheid. Ik had vlug gezegd aan Bronwyn dat ik wel mee wou om hem vrij te laten. Na dat ik Yard 9 gedaan had, was het zo ver. Hij moest naar Ocean Drive gebracht worden, de plaats waar hij in november gevonden was. Deze plaats was vroeger één groot natuurgebied waar ze enkele jaren geleden een rijweg vlak in het midden van het natuurgebied aangelegd hebben. Resultaat: koala's die van de ene kant van het natuurgebied naar het andere willen stappen moeten deze heel drukke baan over! Met als gevolg dat velen onder hen worden aangereden. Dus lopen er nu veel koala's rond met Ocean als hun eerste naam. Hopelijk heeft hij zijn lesje geleerd en steekt hij de baan niet meer over. Maar koala's hebben dat deeltje van de hersenen niet meegekregen. Ze hebben niet de mogelijkheid om zich zulke dingen te herinneren; ze weten niet dat auto's en wegen hen schade kan toebrengen. Wij kunnen alleen maar hopen dat hij de andere kant van het natuurgebied uitgaat. We plaatsten hem onderaan een dikke eucalyptus boom zodat hij snel de boom in kon klimmen. Bij de vorige vrijlating moest ik heel snel zijn om een foto te kunnen nemen. Ik stond klaar, maar de kerel bewoog nog niet te snel. Op zijn gemak keek hij even rond, aarzelde even en dan nam hij zijn eerste stappen op de boom. Een heel grappig zicht eigenlijk. Zijn voorarmen waren volledig uitgestrekt en hij kwam nog niet half rond de stam van de boom. Na enkele minuten van klimmen en rondkijken, nestelde hij zich in een vork van de boom. En hopelijk heeft hij vanaf nu een koala leven zonder auto's, wegen, honden EN ziektes.
Terug in het ziekenhuis aangekomen was er niet zo veel meer te doen, behalve de koffiepauze natuurlijk. Deze namiddag ga ik dus niet gaan werken maar zal ik wel even gaan kijken want het is Vera haar laatste dag hier in Port Macquarie. Iets wat mij binnenkort ook te wachten staat. Elke dag dat ik nu het ziekenhuis verlaat, zal een dag van afscheid zijn. Ik heb enkel nog maandag en dinsdag te werken en dan zit het er spijtig genoeg op. |
