|
Mijn eerste reddingsactie
|
|
zaterdag 8 februari 2003 Het is vanmorgen rustig in het hospitaal. In het weekend zijn er minder vrijwilligers, want de meesten werken door de week. Terwijl ik sta te wachten welke yard ik die dag krijg toegewezen, gaat de telefoon. Het is een bewoonster uit Port Macquarie die meldt dat er een koala in een boom bij haar in de achtertuin zit. Zij maakt zich zorgen want het lijkt erop dat de koala gewond is aan zijn achterpoot. Pat, onze teamleader van vandaag, vraagt aan Shane of hij erop af wil gaan. "Eigenlijk moet je iemand meenemen" zegt zij, "maar wij hebben vandaag verder niemand van het reddingsteam". Ik schuifel opvallend dichterbij en Pat kijkt mij aan. "Zou jij mee willen Carla?", vraagt zij en ik knik heftig om te bevestigen. We pakken een mand voor het geval wij de koala mee terug moeten nemen en gaan richting het opgegeven adres. Ik ben zo blij als een klein kind dat ik mee mag. Hier had ik op gehoopt, maar zo snel had ik het nog niet verwacht. 
Bij aankomst worden wij begroet door de vrouw die gebeld heeft. De koala zit inderdaad in een boom en kijkt ons onderzoekend
aan. Shane schat hem ruim een jaar oud. De koala maakt aanstalten om uit de boom te klimmen, maar als wij iets te dichtbij komen
schiet hij weer omhoog.
Het is duidelijk dat hij de boom uit wil, dus wij nemen wat afstand om te kijken wat hij
gaat doen.
Inderdaad klautert hij naar beneden om even verderop in een andere voedselboom te klimmen. Zo kunnen wij mooi zien
dat er niets met zijn achterpootje aan de hand is. Ook het klauteren gaat hem zonder problemen af. Wij besluiten hem niet
voor onderzoek mee terug te nemen, omdat hij meer last van de stress zou hebben dan voordeel van het onderzoek.
De bewoonster heeft een hond en honden staan erom bekend dat zij koalas aanvallen. Wij vragen de vrouw haar hond zoveel mogelijk in de gaten de houden en zij antwoordt dat ze ook meteen een oogje op de koala zal houden. Wij bedanken haar en verzekeren haar ervan dat ze altijd mag bellen als er iets met de koala is. Terug in het hospitaal heeft Pat inmiddels een tweede melding gehad. Dit keer gaat het om een koalajong dat gesignaleerd was terwijl het in kringetjes over de grond liep. Uit de vertalingen die ik heb gedaan weet ik dat dit vaak op hoofdletsel of oogproblemen duidt. Om onduidelijke reden komt de melding nu pas binnen, terwijl de koala 's nachts al gezien is. Op dat moment is het rond 10 uur in de ochtend en de kans dat de koala zich nog steeds op dezelfde plek bevindt is erg klein. Toch gaan Shane en ik op onderzoek uit in de hoop hem te vinden. Het is loeiheet buiten en in de hitte zoeken wij een uur lang de omgeving af. Het valt mij op hoe bezorgd Shane is, hij is vastbesloten de koala te vinden. Het is echter zoeken naar een speld in een hooiberg en het valt ons moeilijk uiteindelijk de zoekactie op te moeten geven. Wij hopen dat iemand de koala nog tegenkomt en ons dan belt, maar helaas is dat niet meer gebeurd. 
Aan het eind van de ochtend zitten we net met zijn allen thee te drinken als een bezoekster vraagt of er een
rondleiding is. Sinds november is een speciaal "Walk and Talk" team aangesteld maar vandaag is niemand van het team aanwezig.
Ik besluit dat ik het wel aandurf, en bied aan de toeriste rond te leiden. Door alle vertalingen van de afgelopen maanden
heb ik genoeg informatie en inderdaad gaat het mij goed af. De toeriste is helemaal blij en ik ook! Ik krijg meteen de
smaak te pakken, pak het fotoboek en ga aan iedere bezoeker vertellen hoe de koalas verzorgd worden als ze binnen worden
gebracht. Zo gaat het meer leven voor ze en nu stellen ze wat meer vragen. Pat lacht om mijn enthousiasme en vraagt of ik morgen op de vakantiebeurs wil staan, waar
het hospitaal een stand heeft. Ach, waarom ook niet? Anders zou ik toch maar heerlijk op het strand liggen uitrusten van de
drukte die ik vóór mijn vakantie in Nederland op het werk had.
Maar eerst ga ik die middag nog naar de haven van Port Macquarie. Het is rond de 30 graden en aan de haven waait het lekker. Ik deel mijn brood met een paar zeemeeuwen en geniet van een ijskoude cola. Het leven is lang niet slecht. |