|
Mijn eerste werkdag
|
|
5 februari 2003 Om half 7 op de ochtend van mijn eerste werkdag werd ik gewekt door het geluid van een Kookaburra, die vlak bij mijn appartementje in een boom zat. De daarop volgende weken zou blijken dat hij iedere ochtend om dezelfde tijd afging, waardoor mijn wekker een overbodig bezit werd. Vijf kwartier later liep ik in het ochtendzonnetje naar het Koala Hospital. Ik vroeg mij af hoe ik het ervan af zou brengen, want ik ben nooit een held geweest als het om naalden en bloed ging. Ik was nog niet binnen of ik vond in Dave meteen mijn eerste patient. Dave was gekrabt door een koala die zojuist vóór het hospitaal was gevangen, omdat het erop leek dat hij ziek was. De koala was het er niet mee eens en zette zijn klauwen in Dave's vinger, met als resultaat een bloedende wond. Voordat ik dus de kans kreeg mij voor te stellen maakte ik eerst Dave's wond schoon en deed er een pleister om. Daarna was het tijd om in de buitenverblijven (yards) aan de slag te gaan. Ik kreeg Yard 10 toegewezen, waar Barbara mij leerde welke eucalyptustakken oud waren, welke nog een dag mee konden en hoe verse takken op maat geknipt moesten worden. Halverwege ons werk kwam Perch Miracle (een koala waar ik de Nederlandse vertaling van heb verzorgd) in Yard 9 uit haar boom naar beneden. Perch was door Barbara een aantal maanden thuis verzorgd. Zij was een bosbrandslachtoffertje dat intensieve verzorging nodig had. Nog steeds wordt zij met melk bijgevoerd om haar gewicht verder op peil te krijgen. Toen Barbara hoorde dat Perch beneden was, riep ze nog net dat ik mee moest komen en snelde naar Yard 9. 
Les, een gepensioneerde vrijwilliger, was Perch aan het voeren en vroeg of ik het leuk vond het over te nemen. Het antwoord liet zich uiteraard niet lang raden! Ik mocht de melk met een plastic spuitje langzaam in haar bekkie spuiten. Ook weer niet te langzaam want dan
wordt ze ongeduldig. Nou, dat was toch wel heel wat anders dan een groot deel van de dag achter de PC zitten hoor. Te gek
gewoon!
Er waren die dag veel vrijwilligers dus met een uur was al het werk al gedaan. Maar het was woensdag en Dougie had mij verteld dat Frank, de dierenarts, dan altijd langs komt om de koalas in de intensive care units te onderzoeken. Ik vroeg of ik mocht meekijken wat geen probleem was. Er was maar één koala in de intensive care unit, waar Frank gauw mee klaar was. Nog niet veel gezien dus, maar ik nam mij voor iedere woensdag om 11.00 uur opvallend dicht in de buurt van de behandelkamer te zijn. |