copyright alle foto's op deze pagina: Sylvie van den Bossche |
Sylvie in het Koalaziekenhuis |
|
maandag 20 december En vandaag terug een namiddagshift voor mij. Mijn dagelijkse routine is even hallo gaan zeggen tegen my girls in yard 9. Zoals gewoonlijk waren Bonnie Fire en Cloud van de partij en zat Perch Miracle up her tree. Kempsey Carolina was aan het dutten. Gwen was team leader vandaag en ook Cheyne was even van de partij. Opeens haalt ze een doos boven met daarin een baby echidna. Hoe schattig. Duidelijk zichtbaar dat het een echidna is maar dan zonder stekeltjes. Precies dikkere haartjes die een eindje van elkaar staan en haar of zijn witte huid was nog zichtbaar. De bek is gewoon fantastisch. Nu ze zo klein zijn is de gelijkenis met een platypus heel groot (vind ik dan toch), wat de bek betreft natuurlijk. Ik ben dan aan mijn dagtaak begonnen met het afhalen van de droge was en daarna het opvouwen ervan. 
Er waren 2 yards waar de bewoners high up their tree zaten dus deze konden gewaterd worden. De kokers met eucalyptus bladeren worden bijgevuld en de bladeren zelf worden gesproeid. De bewoonster van Yard 8, Ocean Bell was nergens te zien! Gelukkig had één van de andere vrijwilligers haar wel gezien.
Daarna kon ik aan het voederen beginnen :) Mariah Huxley was opnieuw mijn eerste patiënt. Vandaag ging het heel wat vlugger maar hij heeft niet alles opgegeten. Als ze niet willen eten dan mogen we zeker niets forceren. En zeker niet in Huxley's geval. Hij had genoeg melk en is dan maar wat eucalyptus bladeren beginnen eten. 
Crestwood Ryan zit in Yard 6B. Hij was als tweede aan de beurt. Zijn yard is wat kleiner en het is niet al te gemakkelijk om hem eten te geven. Maar hij was een goede eter. Zonder probleem had hij alles vlug op. Een schatje eigenlijk. Nadien nog even zijn kokers bijgevuld en hij kan er weer tegen voor deze nacht. Hij werd binnengebracht wegens ondervoeding en hij is al aan de beterhand. Bij hem is het gewoon een kwestie van weer op gewicht te komen en dan back to his roots. Hopelijk zien we hem dan nooit meer terug.
Na de buitenpatiënten waren de intensive care patiënten aan de beurt. Cathie Boofhead was weer voor mij. Vandaag had hij precies niet teveel zin om te beginnen eten. Maar daar kwam vlug verandering in. Opeens nam hij steeds mijn hand vast van zodra ik dichterbij kwam. In het begin even afwachten wat hij juist gaat doen maar zijn intenties waren goed. De manier waarop hij mijn hand beetpakte deed me een beetje denken aan een baby die je vinger vasthoudt tijdens het geven van de papfles. Zalig. Maar het ziet er slecht uit voor hem! Helemaal geen verbetering, integendeel. Zijn onderkant ziet er verschrikkelijk uit. Helemaal nat en vol met etter. Hij heeft duidelijk pijn en in zo'n geval is er maar een oplossing.... Ik hoop dat hij het toch redt! Een dezer dagen weten we meer. Granite Chocolate is net zoals Boofhead een wet bottom patient. Gwen had me gewaarschuwd dat ze geen gemakkelijke eter is en inderdaad. Zij moest naast haar soya melkje ook haar medicijn innemen. Oh my! Niet gemakkelijk. Telkens ik met het spuitje dichter bij haar mond kwam draaide ze zich steeds om. Duidelijk een teken dat ze niet blij was. Na lang proberen en vele pauzes was het me gelukt om al haar medicijn te geven (en dat was het belangrijkste). Daarna ging de melk als niets naar binnen. Ook zij geneest niet en net zoals Boofhead ziet de toekomst er somber uit. Alhoewel zij er niet uitziet alsof ze pijn heeft, niet zoals onze Boofhead. Ik vrees dat ik van de komende dagen zal toekomen en dat beiden er niet meer zullen zijn. Dit was het geval met een andere koala deze namiddag. Een van de koala's die in intensive care zat was deze morgen geeuthaniseerd! Ik weet zijn naam niet maar ik weet wel dat hij een zware beenoperatie ondergaan had. Zijn wonde genas niet en waarschijnlijk had hij nog enkele andere infecties. Alhoewel ik deze koala niet kende deed het toch raar om te weten dat hij in slaap was gebracht. Zeker omdat hetzelfde lot Boofhead en Chocolate te wachten staat.. dinsdag 21 december 
Na mijn dagelijkse hallo in Yard 9 ben ik aan de slag gegaan.
Mijn eerste koala was Cloud. Op dat moment was zij de enige van de 3 Yard 9 bewoonsters die beneden zat. De andere twee zaten hoog en droog. Ons Cloudje had honger want het kon niet snel genoeg gaan. Ze is geen propere eetster :) Oh nee, de melk vloog overal en ze bleef naar mijn hand grijpen voor meer.
Na Cloud was Kempsey Carolina terug aan de beurt. Deze meid kan mij en de melk niet zien maar weet ons wel te vinden. Van zodra ik in de buurt kom, begint ze te ruiken. En smullen deed ze zeker. Ik vind het eigenlijk een beetje zielig om haar daar zo te zien zitten. Maar ze is haar donkere leven goed gewoon. Net zoals bij de mens waarschijnlijk. Je leert er mee leven. Ze ziet er niet ongelukkig uit. Aangezien ik nog maar 1 ochtend shift achter de rug heb, mocht ik weer samenwerken met een volleerde vrijwilligster (zo slecht in het onthouden van de namen). De yard van Triple M was aan de beurt. Wat een felle vent! Amai. Hij was binnengebracht met Conjunctivitis en Wet Bottom d.w.z. Chlamydia in zowel de ogen als de blaas. Maar last lijkt hij er zeker niet van te hebben. Integendeel. Eerst werd hij gevoederd en daarna was zijn yard aan de beurt. Terwijl wij bezig waren liep hij constant rond, jawel van hier naar daar (op de grond, niet zijn Gunyah). Dit ventje is zeker niet mensenschuw. Hij kwam naast ons zitten, op zijn poep en hield ons constant in de gaten. Toen de nieuwe bladeren in zijn yard werden gebracht moesten we ons haasten om de deur te sluiten want hij was heel snel. 
Toen we klaar waren met zijn yard en daarna die van Colonial Mystery moesten doen (naast die van hem) was hij constant aan het springen op en tegen zijn hekken. Ongelofelijk om te zien. Hij is duidelijk aan de beterhand en het is ook het paar seizoen. Vandaar waarschijnlijk dat hij een beetje onrustig liep. Het feit dat hij niet mensenschuw is, is eigenlijk niet zo goed voor hem. Eens hij terug vrijgelaten wordt is het immers de bedoeling dat hij weg van de mensen, het drukke verkeer, honden, katten en zwembaden blijft! Toen hij bij ons zat en ik er wat zat tegen te praten was het precies alsof hij constant aan het lachen was. Zijn neusvleugeltjes en mond maakten precies een lachbeweging. Misschien gewoon mijn verbeelding maar wel heel grappig om te zien. Ik noem het lachen! Na Mystery's yard was het tea-time of koffie time. Er is wel altijd iemand van de vrijwilligers die een koekje of toch iets van zoetigheids mee heeft :) Daar zeggen we geen nee tegen natuurlijk. Ondertussen ben ik foto's gaan nemen van sommige van de bewoners. Van de intensive care koala's neem ik (op dit moment) geen foto's. Niet alleen omdat zij veel rust en kalmte nodig hebben maar ook uit respect. Boofhead en Chocolate zullen er niet lang meer zijn...spuitje! Cheyne zal deze namiddag naar de dierenarts gaan en ik heb een vermoeden dat ik deze twee lieverds niet meer zal te zien krijgen. Amai ik heb het hier al moeilijk mee. Ik ben geen afscheid gaan nemen, ergens hoop ik dat ze er morgen nog zullen zijn. Al is dat maar voor mijn eigen, want voor deze dieren is het beter dat ze uit hun lijden verlost worden. Vooral Boofhead leek me af te zien. Chocolate niet zo zeer, maar er kwam geen vordering in haar behandeling. Hopelijk morgen toch een beetje goed nieuws. Cheyne had vandaag de Joey mee die ze thuis aan het verzorgen is. Wat een lieverd. Veel heb ik er nog niet van gezien want hij zat opgerold in zijn wasmand te slapen, zijn hoofdje diep verborgen. 
Ik wou hem zeker niet storen. Een dezer dagen zal ik hem hopelijk nog wel te zien krijgen.
Na de break was Perch Miracle van plaats gewisseld met Cloud want zij was op de Gunyah komen zitten en Cloud was in één van de bomen geklommen. Ik ben even van dichtbij hallo gaan zeggen, tijd voor een babbel en een rugmassageke. Ja inderdaad daar lijken ze één voor één van te genieten. Toen ik er aan kwam met haar melkje draaide ze gewoon haar hoofd en moest ze helemaal niets hebben. Als deze dame geen zin heeft naar melk, dan zal ze dit ook niet drinken. Ze kunnen niet spreken maar laten wel duidelijk blijken als ze wel of niet zin hebben in iets...en gelijk hebben ze. Nu ze zo dicht bij mij zat, heb ik haar nagels eens van dichtbij bekeken. Wat een wereld van verschil met de nagels van een gezonde koala. Die van haar zijn heel kort en hebben zelf niet meer de vorm van een koalanagel. Deze meid heeft al heel wat doorstaan! Niet voor niets dat ze haar Miracle hebben genoemd! Iedereen had zijn of haar ontbijt gekregen en de yards waren bijna allemaal gedaan dus was er voor mij niet veel meer te doen. Wel heb ik de was nog afgedaan en opgevouwen en daarna de nieuwe was opgehangen. Elke dag opnieuw is dit voor mij een nieuwe ervaring! Deze dieren blijven me fascineren. Ze hebben iets mystieks in hun ogen. Ze zijn lief en laten zich behandelen maar ergens blijft de drang om hun eigen weg te gaan in hen bestaan. En zo moet het ook zijn!! |