Koala Hospital - Een ziekenhuis speciaal voor koalas

Sylvie in het Koalaziekenhuis

Daarna was Bonnie aan de beurt. Ze zat al bijna weer te slapen na haar melk maar ik heb haar uiteindelijk toch wakker gekregen. No way ging ik vertrekken zonder een mooi afscheid.

Dit was niet gemakkelijk. Ik ben eerst nog eens tot binnen gegaan, alles opgeborgen, enkele spulletjes uit de shop gekocht en dan ben ik aan mijn ronde begonnen: eerst Mariah Huxley, de hobbit; daarna voorbij de yards van Tripple M en Colonial Mystery gegaan. Hier ben ik niet binnengeweest want dit zijn Wett Bottom patiënten. Daarna bij lieve Kempsey Carolina en zo tot bij Tractive Golfer. Om dan uiteindelijk bij Yard 9 te komen. Zucht! Ik stond er voor. Eerst naar de kleine Gunyah waar Cloud op zat. Zij zat verborgen onder de eucalyptus maar heb haar toch een aai en een kusje kunnen geven. Ik kom zeker terug naar het ziekenhuis. De kans dat deze oude meid er dan nog zal zijn, is kleiner dan alle andere meiden. Maar je weet natuurlijk nooit.

Bonnie and me saying our goodbye's

Daarna tot aan de grote Gunyah waar mijn twee schatten op zaten. Een geluk dat geen van beide vandaag beslist had om hoog in een boom te gaan zitten. Perch Miracles was eerst aan de beurt. Ik heb haar toch even mogen aanraken zodat ik haar kon aaien maar ben niet te dicht willen gaan met mijn gezicht. En dan was Bonnieke Fire aan de beurt. Ik ben iets langer bij haar gebleven om afscheid te nemen. Deze meid is gewoon prachtig, haar gezichtje, haar karakter. Dit was het moeilijkste afscheid natuurlijk. Ik hoop van harte dat ik haar nog eens terug zie. Terug komen naar hier doe ik zeker (als het van mij afhangt natuurlijk).

De weken dat ik hier in het ziekenhuis heb doorgebracht zijn onbeschrijfelijk! Ik kan aan iedereen zeggen wat ik gedaan heb, de foto's die ik heb genomen en de filmpjes kan ik aan iedereen laten zien. Maar hoe het voelt om dit te mogen doen, ja dat is iets dat je alleen kan weten als je het zelf gedaan hebt. Right Carla? (Absolutely!!!!) Koala's kan ik een beetje met katten vergelijken. Als zij zin hebben om iets te doen of iets niet te doen dan is het zo. Je kan dit niet veranderen. Ze hebben een eigen wil en dat vind ik super. In het wild doen ze ook alleen wat zij willen en zijn ze niet afhankelijk van de mens. De mens is volop bezig om het territorium van deze lieve schatten te verwoesten. Gelukkig zijn er vrijwilligers die hen hierin willen helpen. Niet alleen in het ziekenhuis maar ook door het planten van nieuwe eucalyptus. Want deze wordt vandaag de dag constant ontgint om nieuwe woonwijken op te trekken.

Wij als buitenstaander kunnen hier niet veel aan doen. Wat we wel kunnen doen is er voor zorgen dat het ziekenhuis voldoende donaties krijgt door bv een adoptie. Ik heb nu met eigen ogen kunnen zien wat er met het geld van mijn adoptie wordt gedaan en ik kan eerlijk zeggen dat het niet voor niets is. 33 euro in het jaar (ongeveer, afhankelijk van de koers) is niets als je eens ziet hoeveel alles kost om deze dieren te genezen. En dit zeg ik niet zo maar! Dit komt uit het hart.

Mijn weken in het ziekenhuis: unforgetable!

Na dit zware afscheid had ik er ' s avonds nog eentje. Enkele van de vaste bewoners en de uitbaters van het caravan park hadden een afscheid BBQ georganiseerd. Iedereen bracht iets mee zodat niemand veel hoefde te doen. Het was een zalige avond! Rond half 6 zijn we begonnen en tegen iets na 11 is iedereen gaan slapen. Ik denk niet dat er in B of NL mensen zijn die in een caravan park wonen. Hier zie je dit regelmatig. Een gezellige bende en iedereen van verschillende delen van het land. Het was eigenlijk de eerste keer dat ik iedereen zijn of haar verhaal hoorde en dat was fascinerend. De eerste weken had ik het wat moeilijk hier in het park en was ik wel een beetje eenzaam. Dit is nu al volledig veranderd. Typisch. Ze hadden ook een verrassing voor mij! Raad eens: Jawel een koala beeldje en rond de nek van de koala ging een kaartje. My name is FLYNN :-) Flynn zal vanaf nu op mijn tv komen te staan. Deze mensen kennen mij bijna niet en ik hen met moeite, en toch hebben ze dit voor mij gedaan. Zij hebben me mijn home away from home gegeven en ik kom hier zeker terug.

Het einde van een avontuur dat ik nooit zal vergeten! Voorlopig einde want ik kom terug!

Goodbye and see you soon my darlings.

Sylvie, enorm bedankt voor het insturen van je verslagen en de prachtige foto's! Ik heb je belevenissen met veel plezier gelezen en keek telkens uit naar de volgende. Wat je in het Koalaziekenhuis hebt meegemaakt zul je niet gauw vergeten. Ik hoop (weet wel zeker) dat je er altijd met veel plezier op terug zult kijken. Mijn wens voor jou is dat je je geliefde Bonnie nog een keer terug mag zien!

Carla

vorige <- | begin verslag | -> home