copyright alle foto's op deze pagina: Sylvie van den Bossche |
Sylvie in het Koalaziekenhuis |
|
Woensdag 5 januari Het zonnetje was weer van de partij vandaag! En hoe. Alles wat ik aan heb is teveel. Deze namiddag toegekomen in het ziekenhuis en eerst even gaan kijken in Yard 9: wat een zicht. Perch en Bonnie hingen met hun vier ledematen te bengelen in de zon. Cloud zat in een bolletje op haar aparte Gunyah. Aangezien ik te vroeg was ben ik dan eerst wat foto's gaan nemen. Eerst passeerde ik voorbij Kempsey Carolina's yard en daar kreeg ik de schrik van mijn leven.... ze was nergens te zien. Ik had nog met niemand kunnen praten dus wist ik niet wat er aan de hand was. Opeens zie ik dat er een grote stok tegen de boom in haar yard staat en wat denk je? Ja hoor. Deze blinde meid zat hoog in haar boom. Wat een prachtig iets om te zien. Ja nadruk op zien. Want Carolina is al jaren blind. Toch wist ze haar weg naar de boom en kon ze er gewoon inklimmen. Ze lag op een van de zijtakken te slapen. Als ik zo iets zie dan komt de lach direct op mijn gezicht. Aangezien Perch Miracle nu ook beneden zat, ben ik van haar ook enkele foto's gaan nemen. Het is alweer een tijdje geleden :-)
Ik moest dan enkel nog yard 8 en 6 wateren en dan was het bijna alles wat ik kon doen. Ik heb dan wel nog de vloeren geveegd en ook gedweild. Zoals gisteren al verwacht was, werd Claudia deze morgen ge-euthaniseerd. Zij zit momenteel nog in de ijskast en morgen zal Cheyne een autopsie uitvoeren. Ik hoop dat ik er mag bij zijn. Ik denk dat ik nu sterk genoeg ben om dit even te zien. Hoewel ik Claudia toch enkele keren gevoederd heb. Het zal niet gemakkelijk worden, maar ik wil het toch proberen. Donderdag 6 januari Ik heb me verslapen deze morgen. Een ganse nacht heb ik liggen draaien en keren, mijn afwas gedaan om 2 uur 's nachts en tegen dat ik moest opstaan, lag ik mooi in dromenland. Ik moet gewoon door mijn alarm geslapen hebben en plots werd ik wakker om 7:34 en ik moest om 8 uur in het ziekenhuis zijn. Tegen 10 na 8 was ik paraat en iedereen zat buiten te wachten. Geen team leader vandaag. Normaal gezien heeft Amanda de leiding op donderdagmorgen maar zij en haar man vertrekken eerstdaags naar Indonesië om ginder de overlevenden te gaan helpen. Haar man is dokter. Ik heb bewondering voor wat ze ginder gaan doen. Cheyne kwam dan iets later toe en toen zijn we aan onze dag begonnen. Eerst even gaan kijken wie van de dames in yard 9 beneden zat. Het kwam als geen verrassing om Bonnie en Cloud op hun Gunyah te zien zitten en Miracle zat in haar boom. Yard 7, onze vriend Tractive Golfer was weer voor mij. Hij zat nog mooi in een bolletje te slapen toen ik toekwam maar van zodra hij mij zag was hij klaarwakker. En ik kon het hem niet snel genoeg geven. Hij bleef maar naar mijn hand grijpen terwijl hij zijn melk zelf nog niet had ingeslikt. Ik heb nu enkele kleine koala klauwtjes in mijn hand staan. Er waren weer veel vrijwilligers vandaag dus heb ik me niet opgejaagd. De verse eucalyptus zag er heel goed uit. En zoveel verschillende, lekkere geuren. Ik heb me een takje meegebracht om hier in mijn cabin te leggen. De yards waren allemaal onder controle dus ben ik dan binnen gaan helpen. ICU 4 waar Cathie Monty zit, moest nog worden gedaan. Daar zit een koala met een ringworm infectie. Ze heeft een enorme grote ontstoken plek aan haar linkerkant. Het ziet er niet uit, maar ze is wel een beetje aan de beterhand. Aangezien ze ringworm heeft, moeten we handschoenen en een plastieken short aantrekken vooraleer we in haar ICU binnenmogen. Het is te gevaarlijk . Ondertussen waren Cheyne en Anne begonnen aan de voorbereidingen voor de vrijlating van Innes Wonga. Zoals gewoonlijk werd hij eerst voorzien van een label in zijn linkeroor, microchip en dan nog wat zalf in zijn ogen. Dan was hij klaar voor zijn grote moment! Het is altijd fantastisch om te zien dat we er weer een gered hebben. Na zijn labeling ben ik nog wat gaan opvegen aan de voorkant van het ziekenhuis en werd de vloer geschrobd in de ICU. Daarna zoals gewoonlijk onze ochtend koffie of thee met een koekje J Ondertussen waren de meesten al vertrokken en bleven juist Tracey, Vera, Cheyne en ik over. En met een reden. Cheyne ging vandaag de autopsie doen op Clawdia die gisteren werd ge-euthaniseerd. Eerder schreef ik haar naam Claudia maar het moet Clawdia zijn omdat ze aan haar rechtervoorpoot geen klauwen had! De autopsie Ik dacht dat ik klaar was om zo'n autopsie bij te wonen. Alles werd klaargelegd, koala werd uit de ijskast gehaald en iedereen was klaar. Het eerste wat Cheyne moest doen, was de koala uitrekken. Ze was nog niet stijf maar haar pezen waren wel verkrampt. Met veel moeite kon Cheyne haar voor- en achterpoten opentrekken zodat ze de incisie kon aanbrengen. Eerst moest ze de vacht wat wegscheren natuurlijk. Ik stond al klaar, tegen mezelf aan het zeggen dat ik dit aankon (psychologisch). Nadat Cheyne de eerste incisie had gedaan begon ik mij al mottig te voelen. Volhouden Sylvie! Tot ik met toch heb moeten neerzetten. Verdorie! Ik was ontgoocheld in mezelf dat ik al zo vroeg moest gaan zitten. Ik ben eventjes blijven zitten, nog eens geprobeerd en nee hoor, terug op de grond! Ik ben niet flauwgevallen maar ben toch gaan zitten met mijn hoofd tussen mijn benen en naar het schijnt geen kleur op mijn gezicht. Ik zag mezelf al zitten. Ik gaf niet op en na enkele minuten ben ik weer gaan staan om toch iets te kunnen zien. In het begin zag ik Clawdia liggen, de lieve, mooie koala die ik enkele keren gevoederd heb. Ik heb dan de omschakeling in mijn hersenen gedaan dat daar gewoon een dode koala lag waaruit we iets kunnen leren. En toen ik niet Clawdia, maar een zieke koala die we uit haar lijden hebben gebracht, ging het allemaal veel beter en heb ik alles kunnen volgen. Met mijn neus op de open buik. Ik heb foto's kunnen nemen, van dicht kunnen bekijken wat Cheyne ons allemaal vertelde en ik was trots op mezelf dat ik dit wel heb kunnen doorstaan.
Deze meid moet veel pijn gehad hebben. Haar blaas, eierstokken en lever zaten vol met etter en zweer van de Chlamydia. Het was erg om te zien. Ik ben geen dokter of verpleegster maar toch heb ik heel wat geleerd uit deze ervaring. Voor ik dit gezien had, dacht ik steeds van: oh nee terug een koala die ze hebben moeten euthanaseren. Hoe erg om een gezond uitziende koala te laten inslapen. Een koala kan er nog zo gezond uitzien aan de buitenkant, toch kan hij aan de binnenzijde enorm ziek zijn en pijn hebben. Eens je dit gezien hebt, weet je dat het veel beter is voor de koala zelf om niet meer te moeten lijden. Zeker in dit verre stadium van de ziekte. Ik ben 'blij' dat ik toch een groot deel van deze autopsie heb kunnen meemaken! Het was een heel leerrijke ervaring. Door gewoon te zien wat Chlamydia kan doen, kan ik de ergheid van deze ziekte beter begrijpen. Het is een ziekte die niet alleen bij koala's voorkomt maar ook bij mensen. Het is een seksueel overdraagbare ziekte die zich heel snel kan verspreiden. Vb: een koala die deze ziekte heeft kan gewoon door zich even neer te zetten op een tak of gelijk waar, de bacteriën van de ziekte achterlaten, kan wat etter of urine verliezen. Wanneer een andere koala iets later op dezelfde plek gaat zitten, is de kans groot dat hij of zij het ondertussen ook te pakken heeft. Seksueel contact is dus niet nodig om dit te verspreiden. Het kan heel vlug gaan. Medicijnen om Chlamydia te bestrijden zijn enorm duur. Vandaag was er een pakje toegekomen met oogzalf (voor de conjunctivitis). Deze zalf moet vanuit Oregon (USA) worden overgebracht. Een doosje van ongeveer 30cm op 15cm en ongeveer 10 cm hoog kost een duizend(!) Australische dollar! Ongelofelijk. Dus alle financiële hulp die het ziekenhuis krijgt is meer dan welkom. Vanaf morgen t.e.m. dinsdag zal ik dubbele shifts werken. Nu pas begin ik mij te realiseren hoe vlug de tijd gaat. Ik kan me niet voorstellen dat ik hier binnenkort afscheid moet nemen. Ik heb hen al gewaarschuwd dat ze mij dinsdagnamiddag uit Yard 9 zullen moeten halen en dat ze voldoende zakdoeken moeten meebrengen.... |
