 |
Cathie Carla & Leslee
|
|
maandag 24 februari 2003 
Het afgelopen weekend is rustig verlopen. Gistermiddag begon het te waaien en tegen de avond ontaardde
dit in een storm, die 's nachts doorraasde.
Vanmorgen waait het nog steeds en het terrein van het koalahospitaal ligt bezaaid met afgebroken takken en bladeren. Tijdens het werken in de yards moeten wij veiligheidshelmen dragen. Chris is door de wind ook verlaat met de aanvoer van verse eucalytpusbladeren. Voor ons een mooie gelegenheid om het terrein op te ruimen, want om de bezoekers nou te laten struikelen over al die takken is ook niet vriendelijk. Tegen de middag krijgen wij een telefoontje uit Lake Cathie, een gebied in de buurt van Port Macquarie waar wij regelmatig koala's redden. Dit keer gaat het om een moeder met een jong die bij iemand in de achtertuin zit, in een gebied waar verder geen voedselbomen staan. De moeder zit daar al een paar dagen, waardoor zij onvoldoende voedsel binnen krijgt. Het duurt niet lang voordat wij moeder en kind vinden. Het jong zit in een kale boom en de moeder even verderop in een boompje bij iemand in de voortuin. Het feit dat mams in een andere boom zit betekent dat ze de kleine alleen nog af en toe voedt, maar niet meer constant bij zich draagt. Moeder heeft een bruine vacht en dat duidt erop dat ze niet gezond is. Zij zit binnen handbereik en zonder problemen hebben wij haar snel in een kanvas zak. De baby is echter een ander verhaal. De bezems op verlengde stokken moeten eraan te pas komen om haar naar beneden te krijgen. Maar de baby houdt er andere gedachten op na en klimt hoger de boom in. Het waait nog steeds en wij zijn bezorgd dat ze naar beneden kan vallen. Kennelijk vindt ze dat zelf ook want iedere keer klimt ze toch weer een stukje naar beneden om meteen weer omhoog te schieten zodra de bezems in de buurt komen. Dit is niet goed voor haar want hier krijgt ze veel stress van. Ze gaat dan ook behoorlijk tekeer en haalt uit naar de bezems. 
Uiteindelijk halen wij ergens een ladder vandaan zodat wij beter bij haar kunnen komen. Ze haalt nog steeds uit naar de bezem en
maakt er katachtige geluiden bij.
De moeder is duidelijk niet in orde want die verroert geen vin in de zak. Normaal gesproken zou ze niet te houden zijn geweest als haar jong zo tekeer ging. Het is zaak de kleine spitfire nu snel naar beneden te krijgen. Terwijl Les haar met de bezem naar beneden dwingt, gaat ze als een aapje slingerend rond de boomstam naar beneden, waar Barbara en ik klaar staan met de zak. We moeten haar steeds met de zak volgen om te voorkomen dat ze langs ons heen schiet en er via de grond vandoor gaat. Als ze ver genoeg binnen handbereik is gaat de zak snel over haar kopje. Daar treft ze de moeder aan. Meteen wordt ze rustig en klemt zich aan moeders buik vast. Terug in het hospitaal zetten wij moeder en jong over in een mandje. De kleine kijkt ons nieuwsgierig en ook een beetje brutaal aan. Mams blijkt behoorlijk uitgedroogd te zijn; het voeden van de kleine zonder zelf te kunnen eten heeft al haar reserves opgeslokt. Zij krijgt direct 100 ml vloeistof, vergelijkbaar met een sportdrankje, om haar energie op te vijzelen. 
Ook de kleine heeft een wat bruinige vacht. Zij wordt in een handdoek gewikkeld en gewogen. Nadat mams haar 100 ml op heeft,
zetten wij beiden in een intensive care unit. Hier beginnen ze vrijwel meteen aan de eucalyptusbladeren te knabbelen. Wij
laten ze verder met rust zodat ze bij kunnen komen van hun avontuur. Vlak voordat ik naar huis ga zie ik de kleine
volgevreten voorover op een tak in slaap hangen, met moeder vlak achter haar.
Het is de gewoonte geredde koalas een naam te geven waarvan het eerste gedeelte wordt gevormd uit de naam van de omgeving waar ze gevonden zijn. Het tweede gedeelte wordt dan de naam van één van de redders. Ik voel mij zeer vereerd te kunnen melden dat de moeder Cathie Carla is genoemd. De kleine heet Cathie Leslee, naar Les die haar met de bezem naar beneden haalde. |