 |
Afscheid van het Hospitaal
|
|
Donderdag 27 februari 2003 Vandaag is het tijd om officieel afscheid van het Koala Hospitaal te nemen. Ik heb een heerlijk frisse frambozenkwarktaart gekocht en om mij te verrassen neemt Barbara een chocoladetaart mee. Ik kan niet geloven hoe snel deze maand voorbij is gegaan. Carol grapt dat ze mij willen vastketenen in een Intensive Care Unit, zodat ik het hospitaal niet kan verlaten. Van mij mag ze! Als ik mijn familie niet in Nederland had zou ik best willen blijven. Maar voordat ik naar huis ga is het tijd om Pacific Sam in de ICU zijn medicijnen te geven. Bij het toedienen houd ik met mijn hand zijn kin zachtjes vast, zoals ik Cheyne een paar keer heb zien doen. Ik meng steeds een beetje van het medicijn met wat voedingsmelk en druppel het met de spuit in zijn bekkie. Hij smakt er hard en grappig bij. Terwijl ik zo met Sam bezig ben realiseer ik mij hoe gelukkig ik mij in dit werk voel. Na Sam maak ik de ICU van Cathie Carla en haar kleine Leslee schoon. Ik ververs de eucalyptusbladeren, dweil de vloer aan en zet een bakje met verse aarde neer. (Koala's eten soms wat aarde om de mineralen in hun lichaam aan te vullen). 
Terwijl Leslee
haar kopje in de buidel van haar moeder steekt om te drinken, groet ik Cathie Carla op de inmiddels bekende koala manier.
Ze beantwoordt mijn groet en drukt haar neus tegen de mijne. Jeemig, wat zal ik dit missen!
Hamlyn Trista heeft ook een verrassing. Al weken probeer ik een goede foto van haar te maken, maar de lichtval onder het afdakje in haar yard is een beetje beroerd. Vandaag klimt ze bovenop het dakje waardoor ze goed zichtbaar is. Ik neem er meteen een paar foto's van. Ben ik blij dat ik het toestel steeds om mijn nek heb hangen! 's Avonds ga ik uit eten met Dougie, mijn allereerste maatje uit het hospitaal. Ik heb hem sinds mijn aankomst niet meer gezien. Een week voordat ik in Port Macquarie arriveerde is hij gestopt met zijn werk. Zijn gezondheid speelt hem parten en hij kan de uren niet meer opbrengen. Hij vindt het verschrikkelijk want zijn hart en ziel ligt bij de koala's. Dougie heeft veel goeds gedaan voor het hospitaal. Ik vond het altijd een plezier om de berichten te lezen die hij met de te vertalen documenten aan mij e-mailde. Hij doorspekte ze altijd met humor en ik heb vaak lachend achter mijn PC gezeten. Het eten is heerlijk, ik ben blij dat we even de tijd hebben om bij te kletsen. De volgende ochtend lever ik om 09.30 uur de sleutel van mijn appartementje in. Ik neem mijn spullen mee naar het hospitaal, waar ik Cheyne nog eens extra bedank voor het feit dat ze mij heeft betrokken bij de koala behandelingen. Als ik later in yard 10 sta roept ze mij om te vragen of ik met Shane mee wil om een dode koala op te halen. Iemand heeft net gebeld dat de koala bij Lake Cathie is gesignaleerd. Wij rijden er naartoe en inderdaad ligt bij het meer een dode koala. Zij heeft een oormerkje, dus het is er één van ons. Het blijkt Cathie Leapfrog te zijn, een koala die ooit als baby het hospitaal binnen is gebracht. Tijdens de autopsie blijkt dat ze een joey had; er komt nog melk uit haar tepel. Haar hart en lever zien er bijzonder bleek uit. Na de autopsie is het tijd om naar het vliegveld te gaan. Barbara en haar man Geoff brengen mij weg. Zij blijven een tijdje met mij kletsen en moeten dan door naar Lake Cathie om te kijken of ze de joey van Cathie Leapfrog kunnen vinden. (Later schrijft Barbara dat dit gelukt is!). Terwijl ik op het vliegtuig afloop geniet ik nog even van de warme zonnestralen. 33 Uur later ben ik thuis met een paar souvenirs en een hart vol prachtige herinneringen. |