copyright alle foto's op deze pagina: Sylvie van den Bossche |
Sylvie in het Koalaziekenhuis |
|
Vrijdag 31 December Deze morgen was het moeilijk opstaan. Ik heb vele rare dromen gehad en zie er niet uit. Oh wel. De koalakes nemen me wel zoals ik ben. Zolang ik hen maar melk en verse eucalyptus kom brengen. Vandaag mocht ik terug Kempsey Carolina voederen. Toen ik in haar Yard aankwam zat ze nu toch zo heel vreedzaam te slapen, opgekruld in een bolletje. Ik was zachtjes tegen haar aan het praten maar ze werd niet wakker. Ik kon me niet inhouden en ben dan maar mijn fototoestel gaan halen. Kijk zelf maar.
Na het nemen van deze mooie kiekjes heb ik haar toch stilletjes wakker gemaakt zodat ze aan haar ontbijt kon beginnen. Van zodra ze wakker was, had ze hier geen moeite mee. Ik kon ook haar eucalyptus verversen zodat ze direct na haar lekkere melk, de sappig bladeren kon verorberen. En dat deed ze zeker en vast. Toen ik in de volgende yard bezig was, viel het mij in dat ik haar bladeren had vergeten wateren. Silly me. Gelukkig dat ik er uiteindelijk toch nog aan gedacht had of onze lieve meid zat op droge bladeren te kauwen. De volgende yard was opnieuw die van Ocean Bell. Zoals gewoonlijk gaat deze yard heel vlug want meneer verkiest nog steeds de toppen van de bomen. Hij komt zelden of nooit naar beneden (toch niet wanneer wij het zien) en eet praktisch niets van zijn geplaatste eucalyptus. Toch blijven we dit doen voor het geval hij toch beslist naar beneden te komen. De yards waren allemaal gedaan, of men was toch bezig met de laatste dingen te doen dus ben ik maar binnen aan de slag gegaan. Eerst terug de droge was afgedaan en opgevouwen en daarna ben ik aan de dagelijkse afwas begonnen. Alle melkblikjes en spuitjes moeten zorgvuldig worden uitgewassen zodat ze weer klaar staan voor de namiddag ploeg. Barbara had ondertussen gezien dat Innes Wanga geen melk kreeg. Dit staat zo al een hele tijd op zijn fiche vermeld. Toen hij destijds nog buiten zat, kreeg hij dit wel dus besliste ze om hem toch weer wat melk te geven. Ik mocht hem voederen en laat ons zeggen dat het hem zeker smaakte. Hij had er helemaal geen moeite mee om alles op te krijgen. Ondertussen was al het werk gedaan dus hebben we ons rond de tafel gezet voor ons dagelijks kopje koffie of thee. Deze avond is er hier in Australië een grote lottotrekking: 31 miljoen Australische dollar! Diana had een lot gekocht die we met 10 delen en dan hebben enkelen onder ons (ik ook) nog eens apart 5 dollar in de pot gelegd om nog enkele biljetjes te kopen. Je weet maar nooit! Wie niet waagt.... Iedereen weet dat als we een deel van deze pot zouden winnen, het nieuwe ziekenhuis er nog vlugger zou komen. Er is nog steeds niet genoeg geld bij elkaar verzameld om tot de bouw over te gaan. Het begint wel dringend te worden want het hout wordt vlugger opgepeuzeld dan gedacht. Wie weet hebben we de lucky numbers voor de trekking van deze avond! Ik ben dan nog even tot bij de meisjes geweest en heb daar (opnieuw) een fotosessie gehouden van mijn Bonnieke :-) Ik kan het niet laten.
Zaterdag 1 januari 2005 De eerste dag van het nieuwe jaar! Ik had normaal gezien de ochtenshift maar heb dit uiteindelijk naar namiddag shift veranderd. Dit was een goed idee. Ik was veel te vroeg in het ziekenhuis en er was nog niemand aanwezig behalve de winkel dame. Haar naam weet ik natuurlijk niet meer, maar het was een lieve dame waar ik eventjes mee staan praten heb. Ondertussen had ik ook de gedroogde was afgedaan en opgevouwen om me bezig te houden. De rest van de vrijwilligers was maar iets voor 3 toegekomen. Ik was ondertussen ook gaan kijken wie er allemaal bedenden op de Gunyah zat en wie boven in de bomen. Tot mijn grote verbazing zaten in yard 9 alle drie de dames op dezelfde Gunyah, elk in een hoekje. Prachtig om te zien. Ze waren nog allemaal aan het slapen en waren zich helemaal niet bewust dat ik daar rond liep. Alle yard koala's, behalve Ocean Bell van Yard 8 zaten klaar op de Gunyah. Wel, de meesten waren nog aan het slapen natuurlijk. De eerste yard voor mij was yard 2 met daarin onze vriend Mariah Huxley. Hij is altijd de eerste koala die zijn melk krijgt want de Walk & Talk begint steeds aan zijn yard. Yard 1 is nog steeds leeg. Vandaag had hij precies niet te veel zin om te eten. Hij heeft een beetje gegeten, wel tegen zijn zin. Hij bleef mij negeren en draaide zich zelf om en begon van de eucalyptus te eten. Dus ik wist vlug wat gedaan. Enkel nog even de bladeren besproeid met water en dan heb ik hem met rust gelaten. Wat hij niet had opgedronken, werd afgemeten en uiteindelijk had hij toch een 30cl gedronken van de 50 die ze allemaal krijgen. Niet te veel maar beter dan niets natuurlijk. Nadat ik Huxley gedaan had zag ik nog twee bekertjes staan en een ervan was van mijn Perch Miracle. Aangezien het al een eeuwigheid geleden was dat ik haar nog kunnen voederen heb, was mijn keuze snel gemaakt. Sorry Tractive Golfer. Daar zat ze dan in het hoekje van de Gunyah. Toen ik dichterbij kwam en even tegen haar aan het praten was, kwam ze van zelf dichterbij en gaf me een neusje. Zalig gewoon. De twee andere meiden doen dat regelmatig maar aangezien Miracle meestal hoog in de bomen zit, is dit een zeldzaamheid! De Walk & Talk groep was ondertussen aan yard 9 toegekomen en Carol had me gevraagd om de eucalyptus te verplaatsen zodat ze haar allemaal konden zien. En ze was duidelijk aan het genieten van de aandacht en haar melk. Ze zat op haar gemakje, werd bekeken, kreeg haar melk, allemaal op het zelfde moment. O ja, ondertussen had ze besloten omhaar behoefte te doen, op mijn schoenen. Is het geen schatteke;) Na dat ze gegeten had, heb ik hun bladeren nog wat gewaterd zodat ze er weer tegen konden. Terug binnen mocht ik Maria Claudia haar melk geven. Zij had duidelijk geen zin om te eten. Met veel moeite heb ik haar de helft van melk kunnen doen opdrinken maar de rest was verloren moeite. Ze deed haar mond gewoon niet open. Deze meid was midden jaren 90 al eens eerder binnengebracht. Ze had wel nog geen label in haar oor, maar ze had wel een micro chip zitten. Aan de hand van deze chip hebben ze kunnen zien dat ze ooit al in het ziekenhuis was binnengebracht. Ik ha proberen om van haar nog enkele foto's te nemen. Deze meid mist namelijk enkele vingers! Toch weet ze te overleven in het wild. Nu moeten we haar zo goed mogelijk van de wet bottom zien te genezen zodat ze terug kan geplaatst worden. Na Claudia viel er niet te veel meer te doen en ben ik aan de afwas begonnen. Het nieuwe jaar is goed gestart voor mij. Mijn familie en vrienden mogen dan wel in België zitten, ik heb mijn tijd doorgebracht bij de koala's EN in het zonnetje. Er zijn ergere dingen in het leven zou ik zo zeggen! |
